Chociaż w Pieninach byliśmy już przynajmniej kilka razy, do zeszłego weekendu nie udało nam się dotrzeć na Wysoką. Ostatnio jednak trochę intensywniej zaliczamy szczyty tworzące Koronę Gór Polski, w końcu przyszła więc kolej i na Wysoką (1050m n.p.m.).

Wycieczka nie miała być szczególnie długa, ale też popołudniowe prognozy pogody wyglądały raczej średnio, dlatego nie myśleliśmy o wydłużeniu jej na przykład o Radziejową, zdecydowaliśmy się tylko na Wysoką i Wysoki Wierch. Wybraliśmy trasę z Jaworek przez Wąwóz Homole, bo wydawała się ciekawsza niż ze Szczawnicy, a zejść postanowiliśmy do Szlachtowej, żeby nie wracać po własnych śladach.

Nasza trasa wyglądała więc tak:

Jaworki – Wąwóz Homole – Wysoka – Durbaszka – Wysoki Wierch – Szlachtowa (3:50h, 10.9km)

Ze Szlachtowej, już poza szlakiem, drogą asfaltową wróciliśmy do Jaworek, gdzie na parkingu czekał na nas samochód.

Pierwsza część trasy to ścieżka dnem wąwozu Homole, a czas jego przejścia to niecałe pół godziny. Jest to jeden z ciekawszych fragmentów, po obydwóch stronach ścieżki możemy oglądać wysokie skały. W kilku miejscach ścieżkę przecina też potok – pokonujemy go przechodząc przez metalowe i drewniane mostki, nie trzeba więc nastawiać się na żadne akrobacje. Warto jednak pamiętać, że zwłaszcza po deszczu na trasie może być sporo błota. Niektórzy chyba nie wzięli tego pod uwagę i mimo to podjęli próbę przejścia całego wąwozu. Chodzi mi o osoby w białych adidasach (auć!) albo w sandałach. Wolałabym nie być na miejscu dorosłych w takiej sytuacji, ale to dzieciaków było mi szkoda. O ile więc przed wyjściem na trasę myślałam o tym, że jest to dobra propozycja na rodzinne spacery, w trakcie zmieniłam zdanie na: „No nie zawsze!”.

Zostawiamy Homole za plecami i kierujemy się już prosto w kierunku Wysokiej – chociaż właściwiej byłoby chyba powiedzieć: Wysokich Skałek. Góra porośnięta jest drzewami, a jej wierzchołek tworzy kopułę skalną, z której mamy widoki na Tatry (niestety tylko w teorii, w czasie naszego pobytu wierzchołki zakrywają chmury) i Pieniny przede wszystkim. Gdzieś w oddali Babia Góra i Turbacz.

Na dojściu do szczytu (i na nim samym oczywiście) ludzi wokół nas jest całkiem sporo. Nie tylko zresztą ludzi, bo też i psów (kota chyba nie spotkaliśmy, ale tego samego dnia czytałam, że jeden został znaleziony w Tatrach, na Czerwonych Wierchach). Potem, gdy zaczynamy kierować się w stronę Durbaszki, tłum się rozmywa.

Na szczycie najbardziej podobają mi się chmury – te, które niestety utrudniają nam trochę wyłapywanie tatrzańskich wierzchołków, ale też te, które tworzą cień nad fragmentami terenu (jak na zdjęciu wyżej).

No dobrze, a wracając do Durbaszki…

Ciekawie wygląda to na mapie, bo całą trasę od Wysokiej, przez Durbaszkę, aż do Wysokiego Wierchu, przemierzamy wzdłuż polsko-słowackiej granicy. Już z Durbaszki mamy świetny widok na Trzy Korony, który będzie nam jeszcze przez dłuższą chwilę towarzyszył. Będąc tutaj, można zejść kawałek w dół do schroniska, my jednak się na to nie decydujemy i lecimy dalej.

Na Wysokim Wierchu znajdziemy oznaczenia z odległością, jaka dzieli nas od tych bliższych i tych ważniejszych szczytów. Jak już wspominałam, niedaleko znajduje się Radziejowa, którą można uwzględnić w swoich planach na jednodniową wycieczkę po Pieninach i Beskidzie Sądeckim. Jest też Mount Everest, ale to już zupełnie inna historia górskich podbojów.;)

Wracamy w kierunku Szlachtowej, a później Jaworek i to tyle z naszej wyprawy. Wsiadamy do samochodu, a dosłownie pół godziny później zaczyna padać, można więc powiedzieć, że wstrzeliliśmy się całkiem nieźle – na całej trasie towarzyszyła nam dokładnie taka pogoda, jaką można sobie wymarzyć na zakończenie lata. Teraz, kiedy to piszę, w Krakowie od czterech dni raczej ciężko o słońce, jeszcze przyjemniej jest więc wracać do tych wspomnień.

A jeśli chcielibyście zapytać: „No dobra, to co dalej?”, proponuję Trzy Korony i Sokolicę:

https://kawalekdalej.wordpress.com/2021/08/30/trzy-korony-i-sokolica/